Time flies

Hallo Nederland,

Mijn Visum is inmiddels verlengd en dus mogen we nog even in Ghana blijven.. Het kostte ons een dag, maar dan heb je ook wat: een Ghana identity card! Dat is maar goed ook want ik wil hier nog lang niet weg.

Sinds 2 weken zijn we weer begonnen op school en hebben we eindelijk ons project kunnen starten. We hebben besloten om ons te gaan focussen op het verbeteren van de leesvaardigheid en het positief benaderen van de kinderen. Een complimentje kan er hier namelijk zelden vanaf.. Dit gaan we door middel van een presentatie proberen te delen met de andere leraren in de hoop dat zij dit na ons vertrek kunnen voortzetten.
We gaan deze komende 4 weken alles uithalen wat erin zit, zodat we met nog meer voldoening naar huis kunnen gaan.

Door het te kort aan leraren zitten 40 kleuters zonder leerkracht. Zij zitten dus heel de dag met z’n allen onder een dak van bladeren, te wachten tot de bel voor de pauze gaat. Afgelopen vrijdag hebben we onze fysiotherapeuten meegenomen naar de school om de ukjes te vermaken. Dit was een grote chaos, want voor een kleurpotlood doen kinderen in Ghana een moord. De kindjes hebben eindelijk weer wat aandacht gehad, die ze nodig hebben.

De school zou 2 weken dicht gaan voor vakantie en dat was dus een goede gelegenheid om dit mooie land te gaan ontdekken. Samen met Myrthe en haar familie hebben we onze rugzak gepakt en zijn we op pad gegaan.

De eerste week zijn we richting het westen van Ghana vertrokken. Het was een lange zit in de tro-tro. Onze eerste stop waren de Shai Hills. Bij aankomst bleken de aapjes erg hongerig dus de bananen waren zo op. Ondanks dat ik deze heuvels al gezien had genoot ik toch opnieuw weer van het prachtige uitzicht wat we na een korte klim bereikten.
Ook het reggae dorp wilden we ze niet onthouden, dus na deze sportieve activiteit door naar Kokrobite. Hier hebben we ’s avonds heerlijk gegeten en samen met de lokale rasta’s gedanst op Bob Marley muziek.

Tijdens deze vakantie hebben we ook een stukje Nederlandse geschiedenis meegepikt. Maar geen leuk stukje historie. Cape Coast was de bestemming. Hier hebben 2 slavenforten bezocht, waarvan Elmina Castle er een was. Dit fort werd vroeger bezet door Nederlanders.
Dat was wel weer genoeg geleerd, op naar een andere uitdaging. We hoorden dat je in de buurt van het kasteel krokodillen kon aaien. Dit lieten we ons geen tweede keer zeggen, dus op naar Hans Cottage. Hier werden we meegenomen een tuin in met een stuk rauwe kip op stok om de krokodillen te lokken. De krokodillen waren erg tam en voelden aan als rubber. Interessante ervaring erbij!

Tijd voor iets actiefs. Op naar Kakum National Park. Hier begonnen we aan de ‘high canopy walkway’, waar je via loopbruggen het kleine stukje overgebleven regenwoud van Ghana kunt bekijken. Op een paar tarzan geluiden na, was het muisstil in de bossen. Heerlijk gezweten haha, maar ach daarvoor ben je toch ook in Ghana.

Ook kan ik na deze reis zeggen dat er aapjes op mijn arm hebben gezeten. Tafi Atome was de laatste bestemming voordat we richting Ho gingen. De aapjes waren goed verstopt, dus de Ghanese gids moest goed zijn best doen om met een soort kus geluid de apen te lokken. Na een uur lopen hadden we een hongerige familie gevonden. De aapjes klommen op je arm en schouder om bananen te pakken en ze zelf af te pellen. Genoeg dieren voor deze vakantie dus.

Het beklimmen van de Wli Waterfalls was een uitdaging op zich. We werden voorbereidt op een 4 uur durende tocht door de bergen, maar wisten dat we op de top van de berg konden zwemmen. Met weersomstandigheden van 35 graden zou dit zeker wat zweet lijven op gaan leveren. Het was het allemaal waard. Na 2 uur klimmen bereikten we eindelijk de top van de waterval. Hier stond een ijskoud ‘bad’ op ons te wachten. HEERLIJK! Maar natuurlijk moesten we ook weer terug naar beneden. Onze tour guide rende bijna de berg af en wij sjokten er achteraan.

Op de overlijdens dag van Bob Marley (11 mei) hadden we samen met de jongens van Maranatha Beach Camp een voetbaltoernooi georganiseerd. De familie van Myrthe had namelijk 150 voetbaltenues meegebracht naar Ghana, die wij voor ons vertrek verzameld hadden. Het leek ons mooi om deze uit te delen aan de lokale voetbalteams. Dit was een groot succes, we hebben veel voetbalteams blij kunnen maken. Toch blijft het lastig om als blanken spullen weg te geven. Je hebt nooit genoeg voor iedereen. Wel ben ik blij dat we het hebben gedaan, ook de schoolkinderen komen iedere dag weer vol trots laten zien dat ze hun FC Barcelona of Real Madrid shirt dragen onder hun uniform, geweldig!
Toen we naar huis wilden gaan om ons voor te bereiden op de eindelijk eerste dag van het project bleek dat de school er nog een extra weekje vakantie aan had geplakt, de directeur was nog niet helemaal uitgerust of had nog geen zin.. Heel normaal hier..

Maandag moeten we helaas al naar het vliegveld om Wilmiek uit te gaan zwaaien, haar tijd hier zit erop. Vanavond dus nog een keer een goed Ghanees feestje bouwen.

Dit verslag leek wel een vakantie dagboek, maar zo voelt deze reis soms ook wel een beetje hoor.

Tot over 4 weken precies!

Liefs vanuit Ghana