Say hello to Ghana!

Hallo 'blafono’s' in Nederland,

Het duurde even, maar na 3 weken heb ook ik eindelijk tijd en energie gevonden om iets van mezelf te laten horen!
Inmiddels ben ik de grootste cultuurshock wel te boven en heb ik mijn draai hier gevonden.

Nadat eerst onze vlucht naar Heathrow gecanceld was, we uiteindelijk toch nog 2 uur moesten wachten tot we konden vertrekken, kwamen we ’s avonds na een lange zit van Londen naar Accra eindelijk aan in het land van bestemming, en geloof het of niet, het REGENDE! Ashley, Wilmiek en Rachel stonden buiten al op ons te wachten. Ashley is onze supervisor voor de komende 3 maanden, zij weet ontzettend veel van het land en van de mensen. Wilmiek en Rachel zijn onze huisgenootjes voor de komende tijd en zijn bezig met hun afstudeerproject voor de opleiding Fysiotherapie.
Onze taxi driver Michael rende snel naar de auto en wij, als regenkenners, stapten rustig over de plassen heen en zochten de weg naar de auto. De eerste nacht hebben we geslapen in een guesthouse in de Ghanese hoofdstad. Ondanks de vermoeidheid heb ik geen oog dicht gedaan, mijn hoofd draaiden op volle toeren om de eerste indrukken zo snel mogelijk te verwerken. De volgende ochtend konden we heerlijk douchen.. Onder maar liefst 3 hele stralen!

De volgende dag zijn we Accra ingegaan om een Ghanese simkaart en een dongel te kopen. Ook onze euro’s ingewisseld voor de Ghanese Cedi, €1,- staat op dit moment gelijk aan 3,8 GHS, alles is hier in onze dus erg goedkoop!
Toen kon onze doorreis naar onze eindbestemming, Ada Foah, gaan beginnen. Deze reis leek net een 2 uur durende film. Je zag het welvarende Ghana langzaam vervagen en veranderen in het arme dorpsleventje waarop we natuurlijk enigszins waren voorbereid.
De eerste avond hebben we Desmond, een vriend van Ashley, ontmoet en zijn we met z’n allen uiteten geweest. Al snel genoeg kwam ik erachter dat hier een normale handdruk niet genoeg was, begroeten doe je met een ‘handshake’. Ik begin er nu pas een beetje handig in te worden, dus als ik terug ben, dan kan ik hem jullie wel leren denk ik ;)
Toen we even aan het bijkomen waren en met een drankje op het terras zaten, werden we gelijk geconfronteerd met lights off. Mensen keken niet op of om, pakten hun zaklampjes en gingen vrolijk verder met waar zij mee bezig waren.

De volgende ochtend nog steeds geen stroom.. Geeft niks! Water halen in de put in de tuin, soort van opgefrist en op weg naar Ashley om samen met haar naar de stageschool te gaan kijken: Maranatha Primary School. Een halfuurtje lopen en een halfuurtje met de boot en dan ben je er, goed te doen dus!
De school is gebouwd op het Maranatha Beach Camp. Een eiland met hutjes om in te overnachten met bar en restaurantje. Alle inkomsten hiervan gaan voor 100% naar de school, mooi initiatief! De school is een geel open gebouw, waar het krioelt van de bruine kindjes in oranje met bruine schooluniformen.
Bij aankomst vlogen er al gelijk kindjes op ons af en bleven een paar minuten aan onze benen hangen. Voelen aan onze blanke huidjes en met grote ogen kijken hoe het toch in godsnaam mogelijk is dat wij wit zijn, en zij zwart.

Elvis, de directeur van de school, hing tijdens het eerste gesprek, lekker ongeïnteresseerd onderuit in zijn stoel en knikte af en toe eens als wij wat zeiden. De andere leraren en vrijwilligers om en rond de school zijn wel heel aardig. We zouden gelijk deze eerste week starten met het observeren in alle klassen.
De kinderen zijn hier niet op leeftijd in gedeeld, maar op niveau. Zo kan het dus zijn dat een jongen van 12 klasgenootjes heeft van 6 jaar oud. Maar dat maakt niets uit hier, het is al heel fijn dat deze jongen naar school toe kan.

Ook hadden we deze dag een afspraak met de Jonathan, een vertrouwenspersoon die werkt bij het GES: Ghana Education Service. Hij was gelukkig enthousiast over onze plannen om Engels te gaan geven aan de hand van drama en muziek. Dit wilde hij dan ook gelijk delen met een man in hogere functie, dus tijdens het gesprek werden er nog even wat telefoontjes gepleegd, heel normaal hier!

Woensdagochtend waren Myrthe en ik vroeg wakker en zaten vol adrenaline te wachten tot we naar stage mochten gaan.. Dat ging helaas niet door. Het eiland was getroffen door een storm, dus onze stageschool was niet bereikbaar.

De volgende dag konden we gelukkig wel gaan. Groepjes kinderen vlogen om onze nekken bij aankomst en inspecteren je lichaam van top tot teen. Een andere kleur, ander haar, alles is gewoon anders.
Na een 10 minuten waren we er al achter dat niet de kinderen, maar de leraren hier het probleem zijn.. Het is de normaalste zaak van de wereld dat leraren niet komen op dagen, tijdens de les liggen te slapen of het ergste: ze de kinderen slaan. Daar kan en ga ik niet aan wennen én zeker niet aan mee doen.
Bij de jongste klassen, in de kindergarten, die les krijgen onder een dak van bladeren, was het de normaalste zaak van de wereld dat een kind ‘juf’ moest spelen. Ondertussen was de lerares bezig met het voeden van haar baby, het nalopen van de absentielijst en het kletsen met de andere leraren. Praat je er doorheen of maakte je een verkeerde beweging, dat betekende een klap met de stok. VRESELIJK om te zien..

’s Middags zijn we bij de hogere groepen gaan kijken. Class 3 t/m Class 6 en Form 1 en 2. De Classes zijn de basisschoolgroepen en de Forms zijn vergelijkbaar met de onderbouw klassen van de middelbare school. Alle kinderen zaten al netjes te wachten in hun klas, alleen was in de helft van de klassen nog geen leraar te bekennen, ook de kinderen hadden geen flauw idee waar hun meester was. Toen wij binnen kwamen stonden ze massaal op en was “Can you please teach us?” het eerste wat ze zeiden.
Zoiets kun je je gewoon niet voorstellen.. Dus we zijn maar selfies gaan maken met de kinderen! Ook hebben ze het Ghanese volkslied voor ons gezongen, in ruil dat wij het Wilhelmus zouden zingen.. Daar keken ze toch wel even raar van op.

Aan het einde van deze week hebben we in overleg met de leraren besloten dat we de komende maanden Engels gaan geven in de hogere groepen, Class 4, 5 en 6 en Form 1 en 2. Begrijpend lezen, woordenschat en spelling zijn de hoofdzaken waar wij ons op gaan richten.

We gingen met een dubbel gevoel het weekend in, maar vol hoop dat wij op de school een verschil kunnen gaan maken.
Dit eerste weekend heerlijk gerelaxt op het strand en zaterdag avond ons eerste Ghanese feestje gevierd.

Het volgende weekend vertrokken we zaterdag ochtend vroeg met rugzakken vol bananen richting de Shai Hills. Een prachtig uitzicht op een berg, waar we apen, vogels en antilopen hebben gespot. Toen we aankwamen stonden de ‘Baboons’ ons al op te wachten. De gids vond het een leuk idee om in een grotje te gaan, een normaal mens had gedacht dat het een grap was, maar wij liepen hem vol zelfvertrouwen achterna. Zonder kleerscheuren, nouja de anderen dan, hebben we ook deze ‘cave’ vol vleermuizen weer getrotseerd.

Daarna was het tijd om te relaxen. We zijn doorgereden naar Kokrobite: het rastadorp bij de hoofdstad Accra. De wiet geur en zweet lucht kwam ons al tegemoet, dus dat beloofde wat voor het aankomende paasweekend! Maar het was een geweldige ervaring.
Zaterdagavond was het reggae night. Met onze blote voeten in het zand, veel zwarte mannen en live muziek hebben we ons enorm vermaakt. Myrthe heeft de Ghanese rasta’s eens laten zien hoe je moet dansen. Het kostte dan ook wat spierpijn de volgende dag, maar het was het waard!

De volgende dagen hebben we heerlijk ontbeten met uitzicht op zee en verder met toeterende oren gechillt tussen de ‘Ganja’ smokende mannen die de avond ervoor nog met al hun charmes probeerden je mee naar het strand te krijgen.. Hier ga ik verder niet op in..

Op maandag zijn we op tijd vertrokken en via de Art Market naar huis gegaan. Zo konden Myrthe en ik ons nog een beetje voorbereiden op eindelijk mijn eerste echte stageweek. De weg vanuit Kokrobite terug naar Accra was een nachtmerrie. De wegen hier zijn niet gemaakt om een ‘Paasdrukte’ aan te kunnen.. Dat was dus even een taxi ritje met knikkende knietjes, maar we leven nog!

Ervan uitgaande dat afgelopen maandag de examens zouden beginnen, liepen Myrthe en ik de stageweek tegemoet. Eenmaal aangekomen stond de volgende verrassing al op ons te wachten. De examens waren nog niet klaar, dus was er nog maar een extra ‘revision week’ ingelast.. Weer herhaling dus.

Na veel gedoe met de boot afgelopen week, hebben Myrthe en ik besloten vanaf maandag met de motor naar school toe te gaan. Scheuren over de wegen vol gaten en de zandweggetjes gaat ons toch 40 minuten extra slaap opleveren.. Daar doen we het dan maar voor!
Deze komende week wordt dus de examen week, waarin wij ’s morgens zullen gaan surveilleren en veel na zullen moeten kijken. ’s Middags willen we met de kinderen gaan zingen, dansen en sporten, vooral lekker ontspannen na zo’n vermoeiend tentamen van 40 open vragen per vak..

Dat dit verslag zo lang weg bleef heeft mij nu zere handjes opgeleverd, maar ja eigen schuld.. Jullie zijn in ieder geval weer op de hoogte!


Liefs,
Ambak/Ammie
(Amber.. dat is toch een veel te moeilijke naam.. Vinden de Ghanezen in ieder geval wel..)